4Ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΔΡΑΜΑΣ
ΓΙΟΡΤΕΣ
Σήμερα 17 Νοεμβρίου είναι η γιορτή του Πολυτεχνείου...
Έπειτα από τέσσερις ώρες μάθημα για την αναπλήρωση των μαθημάτων που χάθηκαν λόγω των καταλήψεων, βρισκόμαστε στο γυμναστήριο όπου οι μαθητές με μια γιορτή θα τιμήσουν τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου. Οι αγωνιστές αυτοί, φοιτητές, παιδιά όπως εμείς, με απαράμιλλο θάρρος εξεγέρθηκαν εναντίον του διδακτορικού καθεστώτος και πολέμησαν για την κατάλυση του ζυγού. Η γενναιότητα και οι πράξεις τους υμνούνται μέχρι και σήμερα, αφού αποτέλεσαν τον καταλυτικό παράγοντα που οδήγησε στην εξέγερση ολόκληρης της Ελλάδας και στην πτώση της Χούντας. Αυτά τα παιδιά οδήγησαν στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα…
Η χορωδία μαζί με τα παιδιά που εξιστορούν τα γεγονότα της νύχτας εκείνης στέκονται στη σκηνή. Το σκηνικό απεικονίζει το Πολυτεχνείο, δύο κάγκελα υψώνονται στις άκρες τις σκηνής ενώ στον τοίχο βρίσκεται κολλημένη μια αφίσα, που αναπαριστά την είσοδο του Πολυτεχνείου και μερικά συνθήματα. Τα παιδιά που δημιούργησαν αυτήν την αφίσα, έκαναν εξαιρετική δουλειά, αφού μας μεταφέρουν στη νύχτα εκείνη και μας επιτρέπουν να αισθανθούμε ακόμη εντονότερα όλα όσα θ’ ακολουθήσουν.
Στην άκρη της σκηνής παίζει ένα βίντεο που με παραστατικές εικόνες δείχνει το ζυγό, το Πολυτεχνείο, τους ίδιους τους φοιτητές. Μα πάνω απ’ όλα δείχνει το πνεύμα της αντίστασης και τις κακουχίες.
Αρχικά ξεκινάει μια κοπέλα να μιλάει, μιλώντας για τη Δικτατορία που κυριαρχεί σε διάφορα μέρη του κόσμου και στη συνέχεια πιο συγκεκριμένα για τη Δικτατορία στην Ελλάδα.
Η γιορτή συνεχίζεται μ’ ένα τραγούδι. Η φωνή της νεαρής τραγουδίστριας συναισθηματική και οι αλλαγές στον τόνο οδηγούν στην ψυχική ταύτιση των ακροατών με τους αγωνιστές της 17ης Νοεμβρίου. Η κιθάρα σε συνδυασμό με το πιάνο ακολουθούν το τραγούδι, δίνοντάς του έναν άλλο ρυθμό, πιο θλιβερό… πιο πικρό. Εδώ θέλω να τονίσω πως δεν κατάφερα ν’ ακούσω το βιολί μιας και χανόταν ανάμεσα στους υπόλοιπους ήχους.
Το τραγούδι τελειώνει και δύο μαθητές ανεβαίνουν στη σκηνή. Μας μιλάνε για την αρχή της αντίστασης των φοιτητών, μέσα από αποχές, αφού ήταν αντίθετοι με το νέο σύστημα εξετάσεων, κάτι που οδήγησε στη σύλληψη μερικών νέων.
Μόλις τελειώνουν ένα νέο τραγούδι ξεκινάει. Τ’ ανεβοκατεβάσματα της φωνής σε παρασύρουν ν’ απολαύσεις την ένταση της στιγμής. Παρ’ όλα αυτά μόνο με μεγάλη συγκέντρωση και προσπάθεια μπορείς ν’ ακούσεις την απαλή μελωδία του βιολιού.
Ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, απαγγέλει μια μαθήτρια και παρ’ όλο που τα χέρια της τρέμουν από την αγωνία, η φωνή της ζεστή μας μεταφέρει σ’ εκείνες τις στιγμές.
Νομίζω πως επαναλαμβάνομαι μα … η φωνή της τραγουδίστριας ήταν υπέροχη. Η συνεργασία της χορωδίας, αρμονική δίνει ένα αποτέλεσμα που πλησιάζει την τελειότητα, ενώ το βιολί επιτέλους κυριαρχεί με την υπέροχη μελωδία του.
Το βίντεο συνεχίζει να παίζει απεικονίζοντας την τραγικότητα εκείνης της περιόδου και τις προσπάθειες των φοιτητών ν’ αντισταθούν.
Δύο ακόμη παιδιά ανεβαίνουν στη σκηνή. Αυτή τη φορά οι πληροφορίες συγκεντρώνονται στη νύχτα της πτώσης του Πολυτεχνείου. Η δεύτερη μαθήτρια περιγράφει την εισβολή των τανκ, την πτώση της βαριάς πόρτας του Πολυτεχνείου και τέλος την παράδοση και τον θάνατο πολλών φοιτητών μετά την εισβολή των στρατιωτών.
Νέα συγκίνηση, νέα αναρρίγηση και νέα ταύτιση στο άκουσμα της επόμενης μελωδίας.
Τελευταία μαθήτρια, η οποία τρέμει από φόβο και αγωνία, αλλά δε θα ‘πρεπε. Αν και μικρό, το απόσπασμα ήταν ένα πολύ γλυκό ταρακούνημα.
Τελευταίο τραγούδι. Η κοπέλα στα πλήκτρα τραγουδάει. Αν και η φωνή της δεν είναι τόσο έντονη και λεπτή, έχει τη δική της κρυφή ομορφιά, αφού σ’ αυτήν κυριαρχεί η πίκρα και η απανθρωπιά εκείνης της νύχτας. Υπέροχη εκτέλεση.
Η γιορτή κλείνει με τον εθνικό ύμνο, τον οποίο παίζει το βιολί.
Η αίθουσα αδειάζει. Τώρα πια ένα πράγμα μπορούμε να καταλάβουμε. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και ο μόνος τρόπος να κερδίσουμε πίσω όλα όσα μας παίρνουν εξαιτίας των δικών τους λαθών είναι η επανάσταση…
{Καρατησίδου Βέρα}
